Πάνος Πόλκας-ο ΔΗΜΑΡΧΟΣ
Στη μνήμη του!..
Τιμή κι Ευγνωμοσύνη!..
Ως Παράδειγμα!..
Μ’ αφορμή τις επερχόμενες ʺαυτοδιοικητικέςʺ εκλογές!..
«Πάνος Πόλκας – ο ΔΗΜΑΡΧΟΣ»
Η προς την Πατρίδα Αγάπη μου
Δεν είναι διαβατάρικο πουλί, που για μια μέρα
σχίζει τα νέφη και περνά γοργό σαν τον αγέρα,
ούτε κισσός, π᾿ αναίσθητος την πέτρα περιπλέκει
ούτε αστραπή, που σβήνεται χωρὶς αστροπελέκι,
δεν είναι νεκροθάλασσα, βοή, χωρὶς σεισμό,
νοιώθω για σε, πατρίδα μου, στα σπλάγχνα χαλασμό.
Αριστοτέλης Βαλαωρίτης
Στο στροβίλισμα του χρόνου έρχεται ο λογισμός, ανταμώνει τη σκέψη σε κείνες τις εκστασιακές στιγμές και κάπου από μέσα σου βγαίνουν ενοχές για υποσχέσεις με τη συνείδησή σου, που δεν έχεις εκπληρώσει.
Κι έρχεται και βασανιστικά ενδόμυχα στρατοπεδεύει κι ωριμάζει η απόφαση της εκπλήρωσης του χρέους.
Κι είναι τούτο οφειλή, τιμή, εκτίμηση κι ευγνωμοσύνη στον Άνθρωπο, τον Καλαβρυτινό, τον Πατριώτη, που συχνά-πυκνά τελευταία όλο και περισσότερο μνημονεύει η τοπική, και όχι μόνο, κοινωνία κι αναγνωρίζει το πέρασμα της ζωής.
Και τούτος ο Καλαβρυτινός, τούτος ο Άνθρωπος είναι ο αείμνηστος ΔΗΜΑΡΧΟΣ Καλαβρύτων Πάνος Πόλκας.
…Νέστορα της αυτοδιοίκησης τον είχαν αποκαλέσει!
…Ρομαντικό Οραματιστή των Καλαβρύτων κάποιοι άλλοι!
…Πείσμονα κι αποφασιστικό Πατριδολάτρη κάποιοι παραπέρα!
…Θυμάμαι… τότε, πάνε πολλά χρόνια, όταν συναντηθήκαμε στο τρένο για την Αθήνα, εγώ κυνηγώντας τις χίμαιρες της ανέλιξής μου κι αυτός κυνηγώντας το όνειρο του χιονοδρομικού.
Με το κιτρινισμένο χέρι να ανάβει και να σβήνει το ένα τσιγάρο μετά το άλλο και την κουβέντα που συνέχεια επαναλάμβανε με μιαν απερίγραπτη σιγουριά κι επιμονή :
«Εγώ το Χιονοδρομικό Κέντρο Καλαβρύτων θα το φτιάξω!»
…Και γνώρισα κι έμαθα ότι στα Υπουργεία που πήγαινε γι’ αυτό το στόχο, γι’ αυτή την επιδίωξη, γινόταν ασυνήθιστα πιεστικός, κουραστικά φορτικός, που δεν του αρνιόντουσαν τελικά αυτά που ζητούσε, αυτά που ήθελε για την Πατρίδα του, τη Γη, που τόσο (!) αγαπούσε με το δικό του ιδιαίτερο τρόπο, τα Καλάβρυτα!!!
…Επειδή μέσα του γι’ αυτά ένοιωθε μια ομορφιά, που τον συνέπαιρνε και την στόλιζε με την ευλογία της προσφοράς και τη χάρη του δοσίματος.
Ήθελε να δώσει στην πατρίδα του την κούπα της δημιουργίας και να διαιωνίσει τη διάρκεια της καλύτερης ζωής στους συμπατριώτες του.
Ήταν ο αμετανόητος «Αγαπητικός» των Καλαβρύτων, που ήθελε να φέρει τον τόπο του σ’ ένα ψήλωμα αναγνώρισης και προόδου, έτσι που να οδηγείται στην πορεία του αύριο σ’ ένα δρόμο ανάβασης για ψηλότερες κορυφές, για συνεχόμενες κατακτήσεις!
…Άφησε ως κληρονομιά και παρακαταθήκη τούτο το έργο, που έμελλε να αλλάξει τη ζωή, την όψη και τη δομή όλης της περιοχής..
…Άφησε ανοιχτές ελπίδες για καλυτέρευση και παραπέρα πρόοδο και δημιουργία!
…Αλλά εμείς, οι μεταγενέστεροι, τούτο δεν το αναγνωρίσαμε ως έπρεπε, δεν το εκτιμήσαμε ως οφείλαμε και πήραμε πυρά απ’ τη φωτιά της αναρχίας, άνεμο λίβα απ’ τις ερήμους της πρόσκαιρης ευδαιμονίας, κόκκους σκληροκομμένης άμμου απ’ τον εγωισμό και την υστεροβουλία, αστραπόβροντα απ’ την καταιγίδα της κακοδιαχείρισης, θολό, λασπωμένο νερό απ’ το χείμαρρο της ματαιοδοξίας και της «αρπαχτής»… και φτάσαμε στα σημερινά αδιέξοδα.
Τούτος ο Άνθρωπος, ο ΔΗΜΑΡΧΟΣ Πάνος Πόλκας, μας άφησε μια κινητήρια δύναμη προόδου και δημιουργίας. Είχε τη χαρά και την τύχη να δει το έργο του, να ζήσει την επιτυχία του, να ολοκληρώσει το όραμά του!
…Σήμερα, άραγε, από κει που βρίσκετε, πώς να νιώθει, πώς να αισθάνεται, τι να λέει;
…Τον βλέπω με το σαραβαλάκι του το «σκαραβαίο» να τριγυρίζει ασταμάτητα, απογοητευμένο, μ’ αγωνία να κρατά στο κιτρινισμένο χέρι του το μισοσβησμένο τσιγάρο, να αγριεύει το πρόσωπο, να δακρύζει το θώρι κι απ’ τα μύχια της καρδιάς του να βγαίνει ο βαθύς αναστεναγμός της αμηχανίας, της αγανάκτησης, της πίκρας, της λύπης, του θυμού και της οργής!…
…Όλοι Εμείς ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ να τον ηρεμήσουμε, να τον γαληνέψουμε, να του φέρουμε και πάλι το χαμόγελο στο δακρυσμένο του πρόσωπο!
…ΟΛΟΙ ΕΜΕΙΣ ΤΟΥ ΤΟ ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ!!!
Θεόδωρος Γ. Θανόπουλος
(Πρώτη δημοσίευση, ʺΦωνή των Καλαβρύτωνʺ, τεύχος Νοεμβρίου, 2010)
Related Stories
