ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ – ΚΟΥΤΣΟΜΙΧΑΛΟΣ
Η θλίψη και η νοσταλγία με ώθησαν χθες βράδυ να ανασκαλέψω το συρτάρι με τις παλιές φωτογραφίες.
Το μάτι μου στάθηκε σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία, τέλος δεκαετίας ’50, όπου πέντε δεκάχρονα παλικαράκια πόζαραν με ένα τσαμπί σταφύλι. Πίσω στο φόντο ένας τοίχος στολισμένος με γλάστρες. Το τσαμπί με το σταφύλι στα χέρια του Γιώργου Αθανασίου, αυτός ήταν άλλωστε εκείνος που κατείχε το ελιξίριο της παντοτινής φιλίας.
Ο Γιώργος ήταν ο άνθρωπος που αγαπούσε και αγαπιόταν. Σεμνός και προσηνής, εξέπεμπε καλοσύνη ψυχής. Προσέγγιζε τους φίλους του με ειλικρινές και ενεργό ενδιαφέρον, ήταν προστατευτικός με τους πιο αδύναμους, ενέπνεε αγάπη και σεβασμό ταυτόχρονα.
Έφηβοι αργότερα, ένα καλοκαίρι της δεκαετία ’60, αρπάξαμε δυο σαμπρέλες και ένα μουσαμά, σαλτάραμε στο καρβουνιάρικο του Ξυδιά και κατασκηνώσαμε στην παραλία, πρωτοπόροι του ελεύθερου camping, εξ ου και οι φωτογραφίες με τις σαμπρέλες στη θάλασσα. Ο Γιώργος ήταν η ψυχή και ο οργανωτής της παρέας. Αθλητικός και ωραίος ξεχώριζε για το χιούμορ, και την ανεξάντλητη ενέργειά του. Βασικό στέλεχος της φιλαρμονικής μας, μπροστάρης στα γήπεδα, στις καντάδες, στον πόλεμο επάνω – κάτω γειτονιάς. Ήταν η χαρά της ζωής.
Αργότερα δεκαετία ‘70, νεαρός άνδρας, χειριστής μαχητικού, πορθητής των αιθέρων. Προηγείτο ο διαπεραστικός ήχος του αεροπλάνου και τα βλέμματα στρεφόντουσαν στη Βελιά, για να δουν το μαχητικό να βουτά με ελιγμούς προς την πόλη. Κάποιοι ήταν σίγουροι ότι τον έβλεπαν να χαιρετά με το χέρι έξω από το κουβούκλιο του πιλότου. Ο Γιωργος ήταν ένας θρύλος, το καμάρι των Καλαβρύτων, που ένωσε τους Καλαβρυτινούς στο θαυμασμό τους προς αυτόν, γιατί συνδύαζε την εικόνα του μεγαλείου και της σεμνότητας ταυτόχρονα. Έγινε το ίνδαλμα των νέων που τον έβλεπαν σαν υπόσχεση ότι και αυτοί θα μπορέσουν να ακολουθήσουν κάποτε το όνειρό τους. Η φωτογραφία του σαν ιπτάμενος, στόλιζε το περίπτερο της Κυρα-Κατερίνας, της μάνας του, που τον υπεραγαπούσε και τον καμάρωνε
Ο ίδιος, αιώνιος εραστής των Καλαβρύτων, με κάθε ευκαιρία βρισκόταν επί τόπου και λάμβανε ενεργό μέρος σε κάθε τι αξιόλογο που γινόταν στον τόπο μας. Νοιαζόταν για τους Καλαβρυτινούς νέους και σαν πατρική φιγούρα τους συνέδραμε στην πορεία της θητείας τους. Το έκανε από καρδιάς, με περισσή ανιδιοτέλεια, συνδυάζοντας τη δύναμη της θέσης του με την ευαισθησία της καρδιάς του. Ήταν ενεργό μέλος της Ένωσης Καλαβρυτινών Αθήνας και λάμβανε μέρος μέχρι πρόσφατα στις εκδηλώσεις μας, φιλικός και αγαπητός από όλους.
Σήμερα τα Καλάβρυτα θα δεχθούν για πάντα στο χώμα τους ένα από τα καλύτερα παιδιά τους. ΑΘΑΝΑΤΟΣ!
Ευθ. Βαζαίος
